<p><span style="font-size:16px"><span style="font-family:Courier New,Courier,monospace">โหวต ประกอบด้วย ลูกโหวดทำมาจากต้นไผ่เฮี้ยหรือไม้กู่แคน ส่วนแกนของโหวดทำมาจากไม้และประสานด้วยขี้สูด(ชันโรง)<strong> </strong></span></span></p>

<p><span style="font-size:16px"><span style="font-family:Courier New,Courier,monospace">โหวดเป็นเครื่องดนตรีที่มีลักษณะเป็นทรงกระบอก โดยมีองค์ประกอบหลัก 3 ส่วน คือ จมูกโหวด, ลูกโหวด,และแกนโหวด จมูกโหวดทำมาจากขี้สูด(ชันโรง) อยู่ด้านบนสุดของโหวด ส่วนลำโหวดจะทำจากไม้อ้อ ทำไล่ลำดับสั้นและยาวตามเสียงของตัวโน๊ต </span></span></p>

<p><span style="font-size:16px"><span style="font-family:Courier New,Courier,monospace"><strong>วิธีการใช้งาน&nbsp;</strong>โหวดเป็นของเล่นทั่วๆไปของเด็กเลี้ยงควายในภาคอีสาน ที่ทำเล่นแก้เบื่อในช่วงฤดูเก็บเกี่ยวข้าว โดยนำตอฟางมาเป็นลูกโหวด แล้วติดกับแกนกลางที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ จำนวนของลูกโหวดไม่แน่นอน ใช้เล่นกันอยู่ 3 กรณีคือ 1.ใช้เป่าเล่นคลายเหงาในคณะพาควายออกไปเล็มหญ้า 2.ใช้แกว่งเล่นเพื่อฟังเสียง&ldquo;แงวโหวด&rdquo; 3. ใช้โยนเล่น ต่อเนื่องจากการ &ldquo;แงวโหวด&rdquo; แล้ว หลังจากแกว่งจนพอใจก็จะโยนเล่น มี แข่งขันกันว่าใครสามารถขว้างให้ไปตกได้ไกลที่สุด เรียกการเล่นแบบนี้ว่า &ldquo;ทิ้มโหวด&rdquo;หรือทิ้งโหวด ต่อมาได้ดัดแปลงเป็นเครื่องดนตรีใช้บรรเลงร่วมกับวงพิณ แคน โดย นายทรงศักดิ์ ประทุมสินธุ์ เสียงของโหวดให้ความรู้สึกเศร้าและทำให้หวนนึกถึงวิถีชีวิตอีสานในสังคมชนบท นอกจากนี้ยังทำให้นึกถึงความยากแค้น แห้งแล้งของภาคอีสาน ดั่งภาพมายาคติจากโฆษณาที่ฝังหัวตั้งแต่เด็ก กับภาพผืนดินแตกระแหง ต้นไม้แห้งเหลือแต่ใบ พร้อมกับเสียงโหวดบรรเลง นำเสนอความแห้งแล้ง ยากลำบากในภาคอีสาน ที่สร้างเป็นภาพจำเรื่อยมา</span></span></p>